10-03-2016 ochtend

Een vriend van Thomas had ons verteld dat de eigenaar van het hostel een geweldige dolfijnen/vogel tour door de mangrove geeft. Toen ik hem er naar vroeg wist hij nog niet zeker of die van morgen zou doorgaan, dit was afhankelijk van het aantal aanmeldingen.

Bij terugkomst bij de kamer gisteravond kregen we het antwoord in de vorm van een briefje op de deur. We moesten ons om 07:50 uur op de pier melden bij captain Gordo. We vonden het jammer dat captain John blijkbaar een dag vrij nam, maar vertrouwden er maar op dat zijn vervanger er ook iets leuks van zou maken.

We gingen op pad met 2 hele enthousiaste Tico’s (naam voor inwoners Costa Rica) en een Amerikaanse chiropractor. Dat wist ik toen nog niet maar ze kletste een hoop en we zaten 6 uur naast elkaar op een klein bootje.

José en Kaliman hadden een grote koelbox vol drinken en fruit meegenomen. Ons valt het op dat het fruit hier veel meer smaak heeft dan in Nederland. We wisten bijna niet wat ons overkwam toen we hier voor het eerst een stukje ananas in ons mond stopten. Geen idee wat ze er mee doen voordat ze in Nederland in de supermarkt liggen, maar het komt de smaak in elk geval niet ten goede.

We moesten zelf opletten of we ergens op de kalme zee vinnen boven zagen komen. Het eerste uur veerde we een paar keer enthousiast op, achteraf telkens voor een drijvende kokosnoot.

Gids Kaliman vertelde ondertussen over welke vogels en vissen we konden tegenkomen, zelf bleek hij een groot vogelspotter, uren kon hij vertellen over welke vogels hij waar en wanneer had gezien.

Het was tijd om te snorkelen. Thomas had zijn eigen duikbril uit Nederland meegenomen. Bleek hij gekocht te hebben op een Chinese website. Zijn bril bleef de gehele duik beslagen en af en toe kreeg hij geen lucht. Dood versleten kwam hij weer aan boord en ging zelfs aan een blikje cola om bij te komen. ‘Ik heb in tien jaar geen cola op, is vergif’. Sprak hij buiten adem uit terwijl hij grote slokken nam.

Bleek er op zijn snorkel een klepje te zitten wat het water moest tegenhouden. Helaas veroorzaakte dit klepje ook dat hij bijna het leven liet in de Atlantische Ocean. Hadden ze dus goed over nagedacht die Aziaten. In China doen ze niet aan snorkelen moeten we maar denken.

In tegenstelling tot Thomas zagen ide chiropractor en ik heel veel grote en mooie vissen, met als hoogtepunt een drietal ‘spotted eagle rays’. Mocht je benieuwd zijn, Google weet raadt.

Na het snorkelen gingen we weer opzoek naar dolfijnen, en we hadden snel succes. Vlakbij ons kwamen uit het niets een tweetal vinnen boven water. Het is misschien een cliché, maar dolfijnen zijn echt geweldig, mijn favoriete dieren.

Het ging in dit geval om een grote soort die volwassen zo’n 200-300 kilo en 4,5 meter lang kunnen worden. Dit zijn flinke vissen als je ze voor, onder en naast je bootje zwemmen. Om ze in het wild te zien, ze te horen ademhalen, en de sierlijkheid, snelheid en souplesse te zien waarmee ze zwemmen blijft iets onbeschrijfelijks magisch.

We kwam er uiteindelijk 5 tegen waarbij de één nieuwsgieriger was dan de ander, maar onze dag kon al lang niet meer stuk.

We vervolgden onze weg naar de mangrove om vogels te spotten. Ze hebben ze hier in alle geuren en kleuren in Costa Rica, en wij konden na vanmiddag ook een aantal kleurrijke exemplaren afvinken. Het gevleugelde hoogtepunt was de Roseate Spoonbill, een soort roze reiger.

10-03-2016 middag

De tour was een doorslaand succes dus we waren 2 blije ventjes. We zaten even bij te komen in het zwembad toen een Amerikaans stel zich bij ons voegde. Het was me al eerder opgevallen dat Amerikanen ietwat moeite hebben met stiltes, dus ze begonnen een gesprek. Zij was een reisagent en hij een onderhouder van een golfbaan. 'We are a boatmen in the harbour of Rotterdam, the 4th biggest port in the world, and a guy who does something with finance at an office'.

Ze hielden ook erg van McDonalds. Dat vertelden ze niet, maar dat verraadde hun lichaamsbouw. Het waren uitgesproken Republikeinen, en waren vol van de aanstaande presidentsverkiezingen. Nadat ik aangaf dat ik Obama wel een toffe peer vind, en ik denk dat Hillary zal gaan winnen, werd het wat ongemakkelijker in het badje. Ik wilde nog zeggen, ‘nee met Bush was het een doorslaand succes’, maar ik slikte het maar in. Wij vonden het toch tijd worden om naar te strand te gaan dus wij zeiden Homer en Marge vriendelijk gedag.

Het strand waar we op aanraden van de receptioniste naar toereden was geweldig. Uitgestrekt, vele palmbomen, nauwelijks mensen en een ongelofelijk woeste zee. Eerst durfden we er helemaal niet eens in, zo’n sterkte stroming hadden we nog nooit gevoeld. Als het water zich terugtrok moest je je heel schrap zetten om niet meegesleurd te worden.

Bulderend klapten de golven van zeker 5-6 meter op de kant. We trotseerden deze met wisselend succes, wat praktisch inhoudt dat wanneer ik nu, 3 dagen later, flink met mijn hoofd schut er nog zwart grind uit mijn oren tevoorschijn komt.

Na al dit natuurgeweld besloten we de dag met een heerlijke maaltijd in een van de lokale restaurants. We konden niet anders concluderen dan Puerto Jimenez, één groot succes!

11-03-2016 ochtend

Voor de eerste hanen gekraaid hadden waren we wakker en gingen we op pad naar Jakó (spreek uit: Gako). Het verkeer zat lekker mee waardoor we besloten een pitstop in te lasten in Dominical, een stadje dat op Thomas zijn lijstje stond, maar wat we eerder overgeslagen hadden.

Het bleek een hippieachtig dorpje waarin wat vrije geesten leefden in tentjes aan het strand. Ze zaten daar op kleedjes een beetje met elkaar te kroelen en wazig te doen. Een hoog Yoko Ono-John Lennon-Peace gehalte.

Thomas ging vol in de zon op het strand zitten bij een aangespoelde boom die ook versierd was met allerlei spiegeltjes aan touwtjes. Al snel werd hij vergezeld door een van de mannelijke tentbewoners die zijn ochtendgymnastiek ging doen. Nadat hij hier mee klaar was trok hij ineens, 2 meter voor Thomas zijn neus, zijn broek naar beneden en rende naakt naar de zee, Thomas verbouwereerd achterlatend. Een vrij bizar tafereel op een verder verlaten strand.

We besloten te gaan zwemmen en vertrouwden het wel dat de auto even onbeheerd achterbleef, het ergste wat er zou kunnen gebeuren is dat er een hippie een peace teken op zou tekenen.Op ons zwembroek na hadden we alles veilig achter slot en grendel, zelfs onze slippers zouden ze niet kunnen stelen.

De autosleutel hing voor een golf of twee veilig aan mijn nek. U raadt het al, na golf drie ineens niet meer. Lichtelijke paniek maakte zich over ons meester. Tevergeefs zochten we in het wilde water, maar al snel kwam het besef dat de kans dat Sparta ooit de Champions League wint groter is dan dat we deze sleutels nog terug zouden vinden.

Even alles op een rijtje zettend:

- De auto zit op slot met daarin al onze bezittingen, waaronder ons geld, telefoons, en niet onbelangrijk in het heetst van de dag ons water en onze slippers.

- We hebben geen reserve sleutels, het verhuurbedrijf zit 4,5 uur van ons verwijderd, en de contactgegevens liggen in de auto.

Conclusie: Lieve glimlach opzetten en op m’n blote kakken opzoek naar hulp.

Stop 1 was een hostel aan de overkant van de onverharde weg, dit was in dit geval een voordeel want asfalt zou een ramp zijn geweest. In dit hostel hadden ze helaas geen telefoon, maar ze wisten me wel te vertellen dat er verderop in de straat een slotenmaker zat. Op m’n blote kakkies door dus.

Stop 2 was de slotenmaker die gelukkig thuis was, en bereid te helpen. In ruil voor zijn hulp vroeg hij voor Costa Ricaanse begrippen een behoorlijk bedrag. In zijn achtertuin staande, met mijn zwembroek als grootste bezit voelde ik me nogal afhankelijk en nederig, dus ging ik akkoord.

Gewapend met een schroevendraaier, waslijn en een ijzerdraadje liep hij mee naar onze auto. Van wat er toen gebeurde viel onze bek open. Binnen exact 7.8 seconden had hij de auto open, en nog geen 3 minuten later draaide de motor. Met een glimlach hield hij zijn schroevendraaier omhoog en sprak de gevleugelde woorden: ‘New key’.

Voor een echte new key had hij 2 uur de tijd nodig. Geen flauw idee dat het kon, maar hij was blijkbaar in staat uit het niets onze autosleutel, die nu onderweg was naar de PhiPhi eilanden, na te maken.

Wát een geluk, zo’n ventje 30 meter van onze auto vandaan. Ik moet er niet aan denken dat hij vier kilometer verderop had gewoond, of laat staan 4 dorpen. We telden onze zegeningen.

Om de tijd te doden aten we een geweldig broodje bij een strandtent om de hoek. Hier stond op de muur: Dominical, a drinking village with a fishing problem’.

Hierom, en om bij te komen van de schrik, namen we er een koud biertje bij.

Na 2 uur gingen we even een kijkje nemen bij onze beroepscrimineel, c.q. reddende engel. Hij had een pracht van een gouden sleutel weten te fabriceren, die we nu al meer dan een week zonder problemen gebruiken.