5 maart 2016

De backpack is onder het stof vandaan gehaald. Na twee jaar hard werken zonder tijd voor vakantie gaik weer eens op pad.

Mijn grote zwarte rugtas zorgt er altijd voor dat mijn gedachtes terug gevoerd worden naar oktober 2012. Het moment van mijn grote wereldreis.

Als ik mezelf evalueer ben ik in veel opzichten een anders mens dan 3 jaar geleden. Dit laat zich bijvoorbeeld illustreren in de voorbereiding van de reis.

If my memory serves me well zat ik destijds 2,5 uur van te voren startklaar bij de gate. Er moesten nog 3 vliegtuigen vertrekken vanaf dezelfde gate voordat mijn vlucht aan de beurt zou zijn.

Dan de vlucht van destijds naar Bangkok. Bepakt en bezakt zat ik met mijn enorme bergschoenen en afritsbroek aan in het vliegtuig. Volledig voorbereid om 3 weken in de jungle te kunnen overleven. Voor wie denkt dat ik overdrijf, mijn moederzaldit verhaal tot in detailbevestigen.

Mijn mentale status van toen zou ik willen omschrijven als 'nogal uit balans'. Zou het reizen wel wat voor mij zijn? Vinden de mensen daar mij wel aardig? Ben ik wel sociaal? Vind ik wel aansluiting bij mijn medereizigers? Slapeloze nachten heb ik er destijds van van gehad.

Vol verwachting was ik over wie er naast me zou zitten in het vliegtuig. Wie kent de verhalen niet waarin de hoofdpersoon zijn reisgenoot voor het komende halfjaar al ontmoette in het vliegtuig. Als ik terugdenk heb ik geen idee meer wie er naast me zat, dus die vlieger ging in elk geval niet op.

Zo terugdenkend heeft het reizen en de tijd me wijzer gemaakt.

Nu plan ik mijn reis naar het vliegveld zo dat ik net aan kom lopen bij de gate op het moment dat hetinstappen begint. Van binnen geniet ik als ik naar de mensen kijk die er al uren zitten.

Zodra omgeroepen wordt dat het boarden start springen ze met z'n allen op en wurmen zich een weg naar voren. Op dat moment ga ik lekker even zitten op een van de achtergelaten stoelen. Zouden deze mensen echt denken dat ze op deze manier eerder op de plek van bestemming zijn?

Of ik naast mijn toekomstig reisgenoot plaatsneem? Vast niet!

Of ik straks leuke mensen ga ik moeten? Vast wel!

En zo niet? Jammer dan.

De 9 maanden vantoen zijn nu slechts 2 weken.Waar mijn broertje zijn drukke baan destijds tijdelijk achterliet om mij te bezoeken, daar zijn nu de rollen omgedraaid.

Ik had weer zin om te schrijven en deze reis met jullie te delen, en ik kan slechts hopen dat mijn trouwe lezers mij niet vergeten zijn na 3 jaar geen pen op papier te hebben gezet.

De korte reisduur maakt het wat makkelijker om deze keer wél het verhaal af te maken, dus die ambitie wil ik uitspreken.

De bestemming? Costa Rica!

Veel leesplezier,

Jeroen