Vrijdag 12 oktober

De dagen op het strand waren zeer aangenaam geweest, maar de dagen daarvoor hadden veel indruk gemaakt. Met gemengde gevoelens verliet ik vandaag Cambodja. Vietnam stond op het programma en een rit van 5 a 6 uur bracht ons naar de grens.

Nu we ongeveer 10 dagen onderweg zijn ben ik het reizen gaan waarderen. Lekker onderuit in de bus, goede muziek in de oortjes en genieten van het mooie landschap dat aan je voorbij schiet. Af en toe een hazenslaapje of een slokje water, ik weet me prima te vermaken.

De grenspost was niet bepaald indrukwekkend te noemen. Twee slagbomen met daartussen wat gebouwtjes zorgden voor een wat armoedige aanblik. De hitte op deze zonovergoten vrijdag was dit wel. Ik denk niet dat ik in mijn vijfentwintig jarig bestaan eerder blootgesteld ben aan een dusdanige warmte.

De grensovergang verliep overigens eenvoudig, de douaniers vonden het waarschijnlijk ook te warm om zich overmatig in te spannen. Bepakt en bezakt, wat inhoud een backpack van 17 kilogram op de rug en de dagrugzak op de borst geklemd, maakte ik volkomen bezweet mijn intrede in Vietnam.

Na opnieuw een uur in de bus kwamen we aan in Chau Doc, een kleine stad net over de grens. We checkten-in in een prima hotel. We hadden een kamer met een goede douche met ferme straal en warm water. Grappig om te merken dat ik inmiddels blij wordt van zulke kleine dingen. Meer dan 1 stopcontact, een ruime locker of een goed Wifi signaal zijn dingen die je begint te waarderen.

Met kamergenoot Neil verkende ik de stad en eindigde ik aan een klein tafeltje midden op een markt, waar we ons genoeg deden aan wat lokale delicatesses. Het was duidelijk te merken dat ze hier niet heel erg gewend waren aan toeristen in het straatbeeld. Als roodharige Engelsman en hoogblonde Nederlander voelden we ons behoorlijk bekeken.

We vonden het hotel terug waar ons een rit achterop een motor te wachten stond. Waar mijn Engelse vrienden weer duizend doden stierven genoot ik van het scheuren door de buitenwijken van Vietnam. We waren een ware attractie en werden op onze weg begroet door groepen zwaaiende kinderen. Heel erg gaaf om mee te maken. Terwijl ik achterop zat zag ik kans hier een filmpje van te maken, tot ontsteltenis van mijn groepsgenoten die zich angstvallig vastklampten aan hun bestuurder.

We werden naar de top van een berg gebracht om daar te kunnen genieten van het uitzicht. Vandaag was het helaas erg bewolkt dus van enig uitzicht was geen sprake. Dit mocht de pret niet drukken, en we dronken al liggend in een hangmat een biertje. We aten in het hotel en besloten niet lang daarna om versleten ons bed op te zoeken.

Zaterdag 13 oktober

Vietnam ziet er goed uit en voelt ook goed aan. De mensen zijn minder opdringerig en lijken ook trotser en groter (niet letterlijk) dan in Cambodja. Waarschijnlijk omdat ze hier nooit vernederd zijn gedurende een burgeroorlog zoals in het vorig land wat ik bezocht. Vietnam wist zich juist tijdens de Vietnam-oorlog dusdanig verweerden dat de Amerikanen uiteindelijk met de staart tussen de benen weer vertrokken.

We gingen op weg naar Ho-Chi-Minh City, de grootste stad van Vietnam. Een aangename rit van 8 uur, inclusief boottochtje, bracht ons daar. Onze tourleidster Da, Thaise, 38 jaar, gaf ons een snelle rondleiding door een mooie, maar hele drukke stad.

Na een snelle douche melden we ons voor een groepsmeeting. Vijf nieuwe mensen sloten aan bij de bestaande groep, wat voor mij een positieve wending betekende. Michael en Stacy, een stel uit Schotland, en Josie, een afgestudeerde dokter uit Engeland, bleken hele relaxte mensen waar ik direct een klik mee had.

We genoten van een prima diner, het is echt een luxe om elke dag 3 keer uit eten te gaan, en besloten een poging te wagen in de karaoke-bar. Na een wijfelend begin, niemand durfde, besloten ik en Josie ' hey Jude' ten gehore te brengen. De ban was gebroken. De alcohol begon ook zijn werk te doen, en niemand was meer van het podium te slaan.

Ook ik ging los op Kings of Leon, de Foo Fighters en natuurlijk Oasis. Iedereen, hoe slecht het optreden ook was, werd luid aangemoedigd en kreeg een groot applaus. Een geweldige avond kreeg een mindere wending nadat op de terugweg bij een van de meiden de tas bruut van de rug werd getrokken door een man op een voorbijscheurende scooter.

Terwijl zij met haar vriendin de nacht op het politiebureau doorbracht, (zonder enig succes) viel ik in een diepe slaap.