Zaterdag 6 oktober

Na een zeer onrustige nacht ging om 7:30 de wekker, om 8:30 moesten we klaar staan voor onze reis naar Cambodja. Een rit van 6 uur naar de grens leidde me langs voornamelijk platteland. Het was duidelijk te zien dat het regenseizoen nog niet ten einde was, grote delen van de akkers stonden onder water en onze minivan worstelde zich door enorme plassen water.

Spannende verhalen over de grensovergang tussen Thailand en Cambodja zijn er genoeg. Corruptie viert hoogtij in een van de armste landen ter wereld. Een extra 10 dollar bovenop de vaste prijs van 25 dollar voor onze visa moesten uitkomst bieden.

Eenmaal aangekomen bij de grens verbaasde ik me over de enorme rijen mensen die de overgang naar Cambodia wilden maken. De reden hiervan bleek een enorm casino, net over de grens. In Thailand zijn casino's verboden, waardoor we aansloten achter, naar schatting, een kleine 2000 goklustige Thaien.

De douaniers bleken goedgestemd en de 10 dollar had zijn uitwerking gehad. Na een uurtje of 2 van rij naar rij, uitstempelen, instempelen, het afgeven van 7 uitvoerige vingerafdrukken, en na 49 nors kijkende ambtenaren getrotseerd te hebben, kwamen we uiteindelijk aan in Cambodja.

Waar ik mij in Thailand al verbaasde over de hoeveel mensen die ze per scooter vervoeren, daar doen ze er in Cambodja nog een schepje bovenop. Het record van hoeveelheid mensen op één scooter staat tot nu toe op 6, maar daar blijft het niet bij. Enorme hooibalen, watertanks, volgroeide bomen, 400 trossen bananen of 47 gekooide kippen. Je kunt het zo gek nog niet verzinnen of ze vervoeren het hier met hun heilige toeterende scooter.

Na een rit over de, dit bleek later pas, enige verharde weg van dit koningschap kwam we aan in Siem Riep. Na ingechecked te hebben in een prima hotel (alle hotels zijn tot nu toe veel luxer dan ik had verwacht) werden we per jeep vervoerd naar een school in het midden van de jungle.

Deze school bleek een initiatief van een jongedame die naast haar werk jonge kinderen uit de buurt Engelse les geeft. Om dit te financieren nodigt ze toeristen uit om bij haar te komen eten. Dit bleek een erg leuke en smaakvolle ervaring. Het lokale eten was prima en de locatie was prachtig. We aten in een primitief huis op palen, en werden geserveerd door de schoolkinderen.

Na het eten mochten we spelen met de kinderen. Dit werd ook letterlijk zo gezegd. Op mij kwam dit een beetje als een verplichting over, maar een voetbal boodt uitkomst. De taal van het voetbal wordt over de hele wereld gesproken, dus voor ik het wist stond ik met mijn houterige techniek tussen 7 ADHD kinderen te voetballen.

De peuters kregen er maar geen genoeg van. Even zitten om bij te komen en wat te drinken werd dan ook niet gewaardeerd. Een ferme elleboog in de nek of een stomp in de schaamstreek werden niet geweerd, om duidelijk te maken dat er verder gespeeld moest worden.

Na deze leuke maar pijnlijke ervaring werden we terug gebracht naar het dorp. We besloten nog een paar biertjes te drinken en ik keek Chelsea-Norwich met mijn nieuwe Engelse vriend Liam, een groot Norwich fan.

Zondag 7 oktober

Vandaag stond de trip naar Angkor Wat op het programma, the City of Temples, het grootste Hindu Tempel complex ter wereld en dé toeristische trekpleister van Cambodja.

Klonk veelbelovend.

Na aankomst kwamen de regenjassen en poncho's uit de tassen, het was begonnen met regenen. En stoppen deed het die dag niet meer.

Wellicht kwam het door de druilerige dag, maar het lukte mij maar niet om onder de indruk te raken van de tempels. Ik had prachtige, met goud bekleden Boedda's en schatkamers voor ogen. Deze bleken er ooit wel te zijn geweest, maar alle schatten waren al honderden jaren geleden gestolen.

Daarnaast zijn 95% van alle aanwezige Boedda's in de tempels onthoofd gedurende een burgeroorlog, dus overal waar je kijkt zie je slechts de onderlichamen van wat ooit een boedda geweest moet zijn.

Maar ik hield hoop. Ik had namelijk begrepen dat in een van de tempels, later ook de Tomb-raider Temple genoemd, de gelijknamige Tomb-Raider film met Angelina Jolie opgenomen is. Waar in Europa iedereen de film of het computerspel allang vergeten is, zijn ze er hier nog altijd ape-trots op.

Vol verwachting maakte ik mijn intrede in de tempel, die naast de film, ook bekend is door een boom die de tempel langzaam aan het overnemen is. Wat ik zag was een ruine van wat ooit een tempel geweest is, stijgers en een hijskraan hielden de boel bij elkaar. En inderdaad, geen woord gelogen, en groeide een enorme boom midden in het complex. Van Angelina Jolie geen spoor.

Uiteraard is heel knap dat men in staat is geweest om rond 1200 deze bouwwerken te kunnen maken, en chargeer ik in mijn verslag enigsinds, maar het was duidelijk dat mijn verwachtingen niet matchten met wat Angkor Wat te bieden heeft.

Doorweekt en versleten werden we terug gebracht naar Siem Riep. Een goed avondmaal bleek de voorzet tot een leuk feestje dat tot in de kleine uurtjes doorging, want er waren genoeg uitgaansgelegenheden in de barstreet.

Maandag 8 oktober

Na 2 dagen Siem Riep was het tijd om door te reizen. Een busreis van 7 uur naar Phnom Penh volgde. Mijn illusie om in de bus bij te slapen viel al snel in het water. De wegen bleken in dramatische conditie, waardoor je bijna elke 5 seconden uit je stoel werd geworpen. Veel geld hebben ze in Cambodja niet, en hetgeen wat ze hebben besteden ze in elk geval niet aan het wegennet.

Neil stelde voor een film te kijken op zijn telefoon om zodoende wat tijd te doden. Dit was een leuke onderbreking van een verder saaie reisdag. Enige hoogtepunt waren wat indrukwekkende bliksemschichten die de een grote storm aan leken te kondigen. Deze bleef ons gelukkig gespaard.

Ongeschonden kwamen we aan in een mooi hotel in Phnom Penh. Na een goed avondmaal en een duik in het zwembad besloot ik te gaan slapen. Niet wetende wat voor bizarre dag me te wachten stond.

De groep

In het begin had ik er wel een beetje moeite mee om mijn plek in de groep te bepalen. Naast een Duits meisje ben ik de enige die het Engels niet volledig beheerst. Dit vergde de nodige aanpassingen, al moet ik zeggen dat ik me verbaasde over hoe snel ik de taal me machtig maak.

Ondanks dat ik het lastig om helemaal jezelf te zijn. Waar ik het in Nederland leuk vind om een snelle (woord)grap te maken, doe ik er hier nog altijd veel te lang over om te bedenken hoe ik het wil zeggen, wat als gevolg heeft dat het moment allang voorbij is. Maar ik verbeter me elke dag en iedereen is heel behulpzaam op het moment dat je even wat meer tijd nodig hebt.

Daarnaast heeft het me een kleine week gekost om helemaal op m'n gemak te zijn. Je reist in een gezelschap dus je probeert toch een comfortabele plek in de groep te bemachtigen. Ik ben mezelf gebleven en ik voel me inmiddels helemaal at ease. Ik voel van alle leden van de groep waardering en kan met iedereen goed opschieten.

De eerste 10 dagen waren qua samenstelling van de groep niet ideaal. In een groep ontstaan er op een gegeven moment altijd subgroepjes, zo ook in de onze. Er ontstond een feest- en zuipgroep bestaande uit de 3 Engelse gasten en 2 meiden uit hetzelfde land, en een groepje dat na elke maaltijd het hotel verkoos boven de kroeg of bar.

Nu ben ik niet vies van een drankje of een feestje maar ik heb mijn grenzen. Zeker op het moment dat het rond 02:00 in de nacht is en we de volgende dag om 7:00 uur uit bed moeten. Laten we stellen dat deze grens bij mijn Engelse groepsgenoten iets wat vervaagd is.

Waar ik rustig aan doe met de alcoholconsumptie, ik ken de beperkingen van mijn eigen lichaam, maken mijn Engelse vrienden er een sport van om elke avond zoveel mogelijk te drinken, het liefst geserveerd in zo groot mogelijke emmers.

Wonder boven wonder voelen ze zich de volgende ochtend prima en werken ze bij het ontbijt met het gemak hun full-English breakfast weg, bestaande uit worsten, champignons, eieren, en spek. De aanblik en geur van deze maaltijd alleen al doet mij kokhalzen. Ik hou het dan ook bij een botenham met jam.

Het voordeel van het drinken uit emmers is trouwens dat je tegelijk met rietjes drinkt. Doen alsof ik heel hard aan het rietje zuig, en het zodoende lijkt alsof je een enorm aandeel hebt in het zo snel mogelijk veroberen van de sloot wodka-red bull heeft mijn dag al een paar keer gered.

Na een dag of 10 sloten Michael en Stacy een stel uit Schotland, en Josie, een dokter uit Engeland, aan bij de groep. Erg vriendelijke en relaxte mensen waar ik gelijk een klik mee voelde. Samen met 2 anderen uit de oorspronkelijke groep vormen we een hele leuke groep waar ik me prima thuis in voel.