Woensdag 3 oktober 2012

De dag des oordeels. Na maanden van voorbereidingen en eindeloos wachten werd het dan toch woensdag 3 oktober. Na een goede nachtrust, ik had slechter verwacht, werd ik wakker met het idee dat mij vandaag iets groots te wachten stond.

Het kostte me 5 seconden voordat ik me realiseerde dat ik zojuist voor het laatst voor de komende 7 maanden in mijn fijne bed had geslapen. Dit bezorgde mij gemengde gevoelens. Enerzijds de opluchting van het eindelijk weggaan na eindeloze wachten, honderden keren uitleggen waar ik ook alweer naartoe ging, en ontelbare afscheidsmomenten. Anderzijds de spanning van de aanstaande sprong in het diepe.

Na een afscheidstoernee langs collega’s, cursusgenoten, vrienden en familie was het moeilijkste afscheids aanstaande. Het afscheid nemen van mijn gezin. In de maanden voor mijn trip ben ik mij gaan realiseren hoe fijn en goed ik het thuis heb. Dit maakt het verlaten van het vertrouwde nest, zei hij tijdelijk, er niet makkelijker op.

Na een voorspoedige rit naar Schiphol en het met succes inchecken van mijn backpack was het zover. De tranen stonden me nader dan het lachen maar ik vond dat ik mij groot moet houden, dit lukte. Na eindeloos zwaaien in de rij van de douane (Joris Linssen zou een moord doen voor deze beelden) waren ze dan toch uit het zicht. Een gevoel van vrijheid begon zich in mij te nestelen.

In de rij van het vliegtuig stond ik naast een jongedame die op het eerste oog ook alleen op reis was. Om maar gelijk goed te beginnen sprak ik haar aan. Ze bleek ook naar Bangkok te reizen waar een vriendin haar op zou wachten. Gedurende de de reis hebben we gezellig gekletst. Binnen een uur de eerste vriend gemaakt, was ik hier toch minder slecht in dan ik dacht?

De reis via Londen naar Bangkok verliep voorspoedig. Na goed eten, Spiderman en een rood wijntje zowaar een paar uurtjes kunnen slapen. Na een vlucht van 13 uur kwam ik 15:30 plaatselijke tijd, redelijk fris aan in Bangkok.

Donderdag 4 oktober

Om het makkelijk te maken voor mezelf had ik besloten om alvast een transfer vanaf het vliegtuig naar mijn hotel te boeken. Met mijn camera in mijn hand, dit leek mij wel een leuk plaatje, ging ik enthousiast opzoek naar de chauffeur met het bordje ‘ Mr. Degeling’ erop. Na een minuut of twintig alle chauffeurs bekeken te hebben bleek deze helaas niet aanwezig te zijn. Dit kon mijn goede humeur niet verpesten en ik ging opzoek naar een taxi. Na een een rit van 20 minuten kwam ik aan in het Bangkok City Centre hotel.

In mijn kamer was het minimaal een graadje of 70, tot mijn opluchting boodt de airco uitkomst. Na een weinig succesvolle poging om zelf te voet Bangkok te verkennen besloot ik toch maar in te gaan op een van de vele verzoeken van honderden Tuk-Tuk bestuurders. Ik hees mezelf achterin zijn scheurijzer en gaf hem de opdracht me naar een restaurant te brengen, ik stierf van de honger. De eerste minuten waren dolle pret, we scheurden luidt toeterend (dat is de hobby van elke Aziaat) door de straten van Bangkok. Ik nodigde mijn nieuwe vriend uit om met mij te eten. Eten in Azie kost maar een paar euro dacht ik, en dan zit ik in elk geval niet alleen.

Na een minuut of 5 belandde we echter in een mega file. Dit bleek achteraf een dagelijkse file waarvan de bestuurder van mijn vervoersmiddel op de hoogte moet zijn geweest. Zijn honger naar geld zal hem ongetwijfeld zover gekregen hebben mij ondanks dat deze rit aan te bieden. Na anderhalf uur, waarin we naar schatting een kilomter of 4 aflegden kwamen we aan bij het door hem verkozen restaurant. Dit had nou niet bepaald de uitstraling alsof het de enorme rit waard was geweest, maar ik liet mij graag verrassen.

Waarschijnlijk omdat ik op mijn voorhoofd had staan ‘mijn eerste dag in Thailand’ dacht de eigenaar van het restaurant dat hij met mij de zilvervloot binnen had gehaald. Door mijn oververmoeidheid, het inademen van wolken van uitlaatgassen, het nog niet geheel eigen hebben gemaakt van de waarde van de Thaise Bath en enorme honger ging ik akkoord met een prijs waar ik achteraf een week van had kunnen eten.

Het eten was prima maar de rekening schokkend, ik had niet genoeg Thaise Bath op zak en vroeg of ik kon pinnen. Dit was uiteraard geen probleem en ik werd verzocht mee naar binnen te komen. Na het controleren van al mijn zakken bleek ik mijn bankpas niet te kunnen vinden. Paniek. Het enige wat ik bij me had was mijn noodfonds aan Amerikaanse Dollars. Geen probleem voor de dame achter de kassa, al kwam er dan wel 10% transactiekosten bovenop. Een kleine 100 Dollar armer verliet ik het restaurant.

De file was nog niet geheel opgelost en een enorme regenbui barste los boven Bangkok. Het zeiltje boven de tuk-tuk me bood helaas weinig schuilplaats. Terwijl ik langzaam nat werd realiseerde ik me dat ik nog een hoop de leren had.

Nadat ik definitief vastgesteld had dat ik mijn bankpas kwijt was heb ik contact op genomen met Thomas en heb ik met hem een aantal afspraken gemaakt over mijn bankzaken. Gelukkig had ik hem het recht gegeven mijn bankzaken te kunnen beheren (bedankt voor de tip Gerard). Voor de rest van de trip zou ik mijn creditcard moeten gebruiken.

Om mijn hoofd een beetje op orde te krijgen na deze chaos besloot ik om een stukje te wandelen. Ik sloeg rechts af bij het hotel en zag direct 5 kollosale ratten voor mij uitsprinten. Ik gaf geen kik en liep door langs zwervers en bergen puin, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Vrijdag 5 oktober

Na een onrustige nacht ten gevolge van mijn jetlag werd ik rond 08:30 wakker. Nieuwe dag nieuwe kansen. Na een goed ontbijt besloot ik opzoek te gaan naar China Town. Dat volgens de kaart die ik had weten te bemachtigen vlakbij mijn hotel zou moeten zijn.

Na een kleine twintig minuten lopen gaf ik het op. Ik nestelde me weer in een tuk-tuk. De bestuurder wist me te vertellen dat er in China Town alleen savonds wat te beleven valt. Helaas deed hij dit terwijl we al door de stad race-ten. Hij scheeuwde een aantal onverstaanbare kreten en ik legde me neer bij zijn snode plannen.

Na een rit dwars door een markt kwamen we aan bij een aanlegstijger voor een boottocht. Ik werd op een stoel gehesen waarna mij verteld werd dat ik voor 1800 Bath deel kon nemen aan een boottocht over de rivier. Los van de veel te hoge prijs had ik hier wel zin in, maar ik had gelezen dat we dit wellicht al s’avonds zouden doen op het moment dat ik mijn reisgezelschap ontmoet had. Ik liet de boottocht-dame teleurgesteld achter en gaf mijn initiatiefrijke chauffeur de opdracht me weer terug te brengen naar mijn hotel.

Na een verplichte stop bij de winkel van zijn broer, waar ik uit moest leggen dat ik echt geen maatpak nodig had de komende maanden, arriveerde ik weer bij het hotel. Ik ging naar mijn kamer om me een beetje op te frissen. Nog geen 5 minuten later werd er op de deur geklopt. Mijn kamergenoot voor de komende maanden was gearriveerd. Een Engelsman genaamd Neil, rood haar, enorme rode baard, maakte zijn intrede. Na een uitvoerige kennismaking besloten we te gaan zwemmen. Neil bleek al een maand te reizen en had net afscheid genomen van zijn vriendin die hij tijdens zijn reis had ontmoet. Neil bleek een hele aardige gast dus voorlopig was ik niet ontevreden met mijn nieuwe roommate.

In de loop van de dag ontmoeten we de rest van de groep bestaande uit 10 Engelsen, een Canadese en een Duits meisje. Op het eerste oog een prima groep. We gingen uit eten met zijn allen naar een restaurant, 3 minuten van mijn hotel vandaan. Hier at ik een overheerlijk 3 gangen menu voor 4 euro. Dit had ik gister moeten weten.

Na het eten besloten we met een groepje van 5 mensen te gaan pokeren op de kamer. In de kamer begonnen de Engelsen heel snel door elkaar Engels te praten. Ik moest me heel erg concenteren om er iets van mee te pikken. Rond 01:00 gingen we slapen.

In mijn gedachten hoorde ik mijn 4 reisgenoten door elkaar Engels praten. Dit, gecombineerd met een jetleg en heel veel nieuwe indrukken, zorgde ervoor dat ik een aantal uren doorbracht starend naar het plafond, waarna ik eindelijk in slaap viel.